Met een grote veeg van mijn mouw gooi ik alle bouwsteentjes van de tafel. Het brengt een kletterend geluid op de grond teweeg. Het bouwwerk breekt in stukken. Het symbool van mijn focus. Het is het moment om te hergroeperen. Met een schone lei opnieuw te beginnen. Een bevrijdend gevoel, een last van de schouders, een pak van mijn hart: de omschrijving van hoe ik me nu voel.
Aan elk einde zit een nieuw begin. Een visie, mogelijkheden, kansen die zich voordoen mits ik mij niet als een pitbull blijf vastbijten aan een branche die mij om meer dan één reden niet lijkt te willen hebben. De woorden ‘te ambitieus, te pittig, te verbaal’ denderen door mijn hoofd. Maar in plaats van dat ik daardoor mijn hoofd onder de dekens wil steken met een gevoel van schaamte, zit ik glimlachend en met flair achter mijn computer.
Juist! Ze hebben gewoon gelijk, Toos! Je bènt ambitieus, je bènt pittig, je bènt verbaal, je bènt opvallend! Dat is niet erg! Dat is juist jouw kracht! En die kracht past niet bij de branche waar jij jouw pijlen op richtte.
Wat je ook bent, terugblikkend, is koppig en een aanhouder. Prima eigenschappen als je het Toos zou vragen, maar wel de oorzaak van het feit dat ik er een jaar over gedaan heb om uiteindelijk tot de conclusie te komen dat er geen match is tussen mijn target en mijzelf! Al zou ik het willen afdwingen. Wat in sollicitatieland een utopie is, want als sollicitant zit je niet aan de ‘afdwingende’ kant. Helaas? Of misschien is het wel een verborgen zegen voor de toekomst?
Ik heb mij niet ‘verkocht’. Ik heb de sales niet gemaakt. Maar wat heb ik wel bereikt? Ik ben een enorme dosis aan ervaringen rijker. Ik heb gesprekken gevoerd met een grote diversiteit aan mensen, ik heb gepitcht, geschreven, genetwerkt, beargumenteerd en buiten de lijntjes gekleurd. Ik heb mensen (of ze dat nou wilden of niet) bewust en onbewust mogen raken.
Maar de grootste winst? Die zit in het feit dat ik mijn persoonlijkheid onder de loep heb moeten nemen. In samenwerking met mijn loopbaan begeleider heb ik gelachen en heb ik gehuild. (Lord knows, how many tears dropped!) Maar ik heb ook afgewogen, herzien, herschreven en herbenoemd. Ik ben afgetakeld om ook weer op te kunnen bouwen. ‘On the ruins the strongest castles are built’.
Ik heb mijn waarheid onder ogen moeten zien. En die waarheid is, dat ik niet geneigd ben te luisteren naar de mening van anderen wanneer ik mijn eigen mening nog niet gefundeerd heb. Dat ik zelf ontdek, zelf bepaal. Dat ik niet tegen de muur geduwd wil worden door een systeem of een zogenaamde ‘baas’. Dat ik wanneer ik in de trechter geduwd word een bruisend verzet in mij voel opkomen. Dat ‘massa-denken’ mij de haren in mijn nek doen overeind staan.
Dat ik op eigen kracht sta. Een zelfstandig denker. Ongebonden. Vrij van top-down hiërarchische systemen, vrij van jaarlijks terugkerende salaristabellen, vrij van vakantieverzoeken.
Op eigen kracht. Een vrije schrijver. Een vrije verwoorder. Vrij van vertroebeling. Door het geschenk van ongebonden zijn, ligt de wereld in al haar vormen en met al haar systemen voor mij open. Ik hoef me niet te conformeren. Ik mag op zoek naar de niches, op zoek naar het dwarsdenken, op zoek naar de frisse wind.
Eigen kracht. Er is niemand die mij de opdracht geeft. Ik geef mijzelf die opdracht. Ik mag het uiterste uit de kan gaan halen. Voor mijzelf. En voor een ander.
Krachtig.
De steentje zijn van tafel geveegd en ik start opnieuw met bouwen. Welkom bij een nieuw hoofdstuk in mijn leven.