“Het is bijna het einde van het oude jaar en ik heb de droevige mededeling aan mezelf dat ik na een jaar solliciteren nog geen baan heb. Vol goede moed heb ik mijn pijlen keihard geschoten op de -zo dacht ik tenminste- juiste markt. En ik zou raakschieten. Het liefste in een keer. Ik spande mijn boog, de pijl stond strak tegen de lijn aan, ik had mijn target in het vizier, ik richtte en: Raak! Die baan zou in no-time van mij zijn.”
Zo startte ik een paar maanden geleden mijn Toos Baanloos relaas. Een uitlaatklep waarin ik openlijk en ongegeneerd uit de doeken doe hoe het voelt om tijdens corona te moeten solliciteren, hoe het voelt om werkloos te zijn en hoe het voelt om aan de ‘vragende’ kant te staan. Het was voor mij een opluchting om te kunnen schrijven. Om te verwoorden waar ik tegen aan ben gelopen. Om woorden te geven aan onrecht, aan stommiteit, maar ook aan kwetsbaarheid en verdriet. Maar ondanks de vloed aan woorden moest ik eigenlijk maar een woord schrijven. En dat was het woord: Help.
De wanhoop nabij en Quaning
Het is halverwege de maand december wanneer ik in contact kom met Sylvia Heistek, van De Succeswinkel, en zij mij besluit te helpen. Weinig overtuigd van de werking van Quaning, maar wanhopig genoeg om elke strohalm aan te pakken die er voorbijkomt. Ik sta na een jaar solliciteren namelijk langzaamaan op een afgrond. Op een klif. En ondanks alle lieve, opbouwende en sympathieke adviezen van vrienden, familie, voormalig collega’s en een lading aan sollicitatie-persoonlijkheden, ben ik eind 2020 de wanhoop nabij.
‘Over zeven weken heb jij je plek gevonden’. Mijn Quaner glimlacht erbij alsof zij iets weet wat ik niet weet. Het blijkt de tekst waar mijn ziel naar hunkerde. Mijn plek vinden. Ik durf er bijna niet op te hopen.
Mijn huidige desperate status van werkloosheid en het intense gevoel dat daarbij komt kijken, is in alle eerlijkheid niet gegrond op het laatste jaar alleen. Wanneer ik eerlijk ben naar mezelf, dan moet ik toegeven dat ik nog nooit in mijn leven heb geweten wat nou precies mijn plek is.
Studiekeuze en loopbaankeuze, ik deed maar wat.
Het is precies de reden waarom ik in de laatste twee jaar van het Atheneum bijna elke pauze in het decanen kamertje zat. Op zoek naar opleidingen die mij het ‘Eureka’ gevoel zouden geven. Bladzijde na bladzijde heb ik daar omgedraaid. Ik heb persoonlijkheidstesten gedaan, het DISC-model gevolgd en uren gepraat met een ijverige decaan, die mij uiteindelijk ook niet wist te plaatsen.
Met een rare sprong, koos ik op de valreep van de inschrijfdatum een studie die ik uit mijn hoed toverde. ‘Doe mij die maar’, heb ik nog net niet over mijn lippen laten rollen toen ik op de universiteit terecht kwam. De carrière die erop volgde, verliep op dezelfde wijze. Ik had behoefte aan geld? Dan zocht ik een baan die daarop aansloot. Ook al sloot die totaal niet aan op mijn studie. Ik had behoefte aan avontuur en vrijheid? Dan stapte ik over op weer een totaal andere branche. Ik deed maar wat.
En ik leek daarin tamelijk succesvol.
Aan de buitenkant zag het er allemaal gelikt uit. Moneys op de bank, de wereld over gevlogen, een prachtig huis en een gezin om bij thuis te komen. Niet verkeerd! Toch? Maar er knaagde iets. En dat stemmetje dat al jaren in mijn hoofd aan het fluisteren was “Waar ben jij nou mee bezig?”, begon een paar jaar geleden openlijk te rebelleren. De rellen van nu zijn er aardig mee te vergelijken, alleen sneuvelden er geen winkelruiten en auto’s, maar ging mijn eigen lijf er aan kapot.
Mijn oren wilden letterlijk niet horen wat mijn geest mij te vertellen had. Maar zeker wanneer je je oren nodig hebt bij de uitvoering van je werk, is de waarheid op een gegeven moment niet meer te ontkennen. Ik moest stoppen met mijn carrière in de luchtvaart. Mijn pensioen zou ik hier op deze wijze niet gaan halen. Niet vanwege ontslag, maar eerder omdat het mijn dood zou betekenen.
In een laatste wanhoopspoging te achterhalen welke richting ik zou moeten gaan zoeken voor een volgende carrière switch, deed ik drie jaar geleden een talentenscan. En wat bleek? Ik had meer dan genoeg talenten. Mijn blinde vlek was echter dat ik ‘doelloos’ zou zijn.
Maar wat moet ik met die info?
Klopte aardig in mijn beleving, maar wat heb je eraan om dat te weten? Het leverde herkenning en een tijdelijke berusting op. Dat wel. Want ik doolde inderdaad rond. Maar toen ik mijn ontslag had ingediend en op straat kwam te staan, bleek die doelloosheid niet alleen voor mij, maar ook voor het luisterende publiek -zoals een sollicitatiecommissie- een ‘lastige’ te zijn. Aangezien ik niet wist wat ik met mezelf aan moest, konden zij het al helemaal niet weten! Hoewel mijn talenten vaak wel gezien werden, landde ik dus uiteindelijk nooit de concrete baan.
Na een jaar gesolliciteerd te hebben en mezelf -als ware kneedgum- alle kanten op ‘geboetseerd’ te hebben, was de koek op. Ik voelde me verdrietig, machteloos, woedend en zeer, zeer gefrustreerd. En toen, vanuit mijn netwerk, viel daar het woord: ‘Quaning’.
Wat is Quaning?
Een sexy term. Maar voor mij totaal onbekend. En ik wist niet wat ik hier nu weer mee aan moest. Ik had namelijk al behoorlijk wat trajecten afgelopen en tot nu toe had niemand deze wijsneus nog echt kunnen ‘verrassen’. Mijn Quaner’s belofte van een eindresultaat na een traject van zeven weken benaderde ik dan ook met een flinke dosis scepticisme. “Kom maar door: ik heb toch niets meer te verliezen!”
Achteraf gezien kan ik alleen maar respect opbrengen voor mijn Quaner, omdat ze het traject met mij heeft durven aangaan. Iemand die achterover zit, met de armen over elkaar gevouwen in een afwachtende houding heb ik -uit mijn sales verleden- altijd als een ‘verdraaid moeilijk publiek’ ervaren. Maar mijn Quaner leek het allemaal weinig te doen. Haar visie ging uit van samenwerking. Van verbinding. Dat alle kleine deeltjes met elkaar een geheel vormen en dat niets op zichzelf staat. Quantum Mechanica.
En dat raakte mij. Ik had tenslotte zelf net een boek uitgegeven dat ‘verbinding in de luchtvaart’ als onderwerp had. Ik ben een ‘believer’ als het aankomt op Quantum Mechanica. Ik heb het zelf tenslotte in de lucht en op de grond op dagelijkse basis ervaren, verwoord en gepresenteerd aan een groter publiek. Voor de zekerheid vroeg ik mijn Quaner voor de start van ons traject: “Weet je het zeker dat je met mij aan de slag wilt? Je hebt geen idee wie je aan boord meeneemt, hoor!” Maar mijn Quaner begon te bruisen van deze opmerking en leek mij daardoor alleen nog maar meer onder haar vleugels te willen brengen.
Dus prima. We gingen samen aan de slag. En om die samenwerking te bevestigen, tekende ik een contract. Dat duurde een week. En toen had ik mijn eerste contractbreuk te pakken.
De eerste week met Quaning
Aan de hand van algoritmes en in de (gedeelde) overtuiging dat alles met elkaar samenhangt, speelde mijn Quaner mij in de TAKE-OFF een woord toe. We plozen dat woord samen uit, omdat het ruis in mijn leven gaf. Een blokkade die nog opgetild moest worden. En de waarde aangaf van wat bij mij paste. Aan het einde van ons gesprek gaf ze mij twee opdrachten mee. De eerste opdracht was om elke dag vijf zaken op papier te zetten over dat wat goed ging en waar ik zelf invloed op had en vijf zaken waarvoor ik dankbaar was. De tweede (ingrijpender) opdracht was, om contact met haar op te nemen wanneer er in die week momenten waren wanneer ik mij minder goed, bijvoorbeeld boos voelde.
En laat ik daar nu juist niet zo goed in zijn. Ik kan het allemaal prima zelf. En trouwens, ik ga toch niet iemand bellen of benaderen wanneer ik me eventjes iets minder voel? Ik ben potdorie een volwassen vrouw. Ik heb de wereld gezien. Mij vertel je niet zoveel….. Juist. Dat duurde dus een week.
Hoezo contractbreuk?
Na een week had ik contact met mijn Quaner en vertelde ze mij dat ik contractbreuk had gepleegd. Iets wat mij rode oortjes gaf, want ik ben normaliter stipter dan stipt, laat staan dat er sprake zou zijn van een breuk in mijn contract!
Zij had mijn lijstjes van successen en dankbaarheden gelezen en zag in de flow dat ik me wel degelijk minder goed had gevoeld. “Door geen contact op te nemen torpedeer je jouw eigen proces en dat gaan we niet doen!”, zo luidden haar woorden.
Na wat vragen van haar kant, druppelden de eerste tranen over mijn wangen. Ze had gelijk. Ik had een klassieke kak-week achter de rug gehad. En haar er geen deelgenoot van gemaakt. Al doende leert men. Dus na een ‘valse’ start, continueerden we onze vlucht. Destination? My place!
Mijn ervaring met Quaning
Waar staat Quaning voor als je het mij zou vragen? Quaning staat voor Quality (kwaliteit). In een proces van zeven weken waarin je vierentwintig uur per dag, zeven dagen per week contact kan leggen met de Quaner vallen de schellen je van de ogen. Processen waar ik mijn leven lang tegen aan duw, tegen aan trek, tegen aan schuur, komen door Quaning aan het licht en worden in een ander daglicht geplaatst. Werkbaar gemaakt. Het wordt gekaderd. Overzichtelijk gemaakt. En aan het einde van het proces voelt het alsof er een waas gelift is. Een taak die ik -door jarenlange ervaring- als ‘onmogelijk’ had betiteld.
Aan de hand van algoritmes en door de samenwerkende factor, de verbinding tussen de Quaner en de Quanee, ontvouwt de kern van mijn zijn, de kern van mijn diepste wezen, zich als een bloem die opengaat in de vroege ochtendzon. En eenmaal geopend, is er geen enkele intentie dat ik de bloemknop weer wil laten sluiten. Deze kern klopt namelijk. Hier ben ik.
Ik heb gevonden wat ik zocht! En het is geen baan.
Iets waar ik jaren doelloos naar heb gezocht, een verlangen dat ik had maar waar ik mijn vinger nooit op kon leggen, een zeurende stem in mijn achterhoofd die niet monddood gemaakt kon worden, heeft zich openlijk met Quaning getoond. Ik heb door Quaning mijn blauwdruk gevonden. Mijn zijnsintentie.
In plaats van pijlen op anderen te richten en pijlen op banen te richten, heb ik met Quaning de pijl op mijzelf gericht. De meest doeltreffende, vervullende en meest succesvolle pijl die ertoe doet.
Ik kan eeuwig om mij heen blijven schieten en ik zal dan zeker mensen (en banen) raken. Maar met Quaning heb ik de enige pijl ingezet die in mijn leven van belang is. Die pijl voor mij! De pijl voor mijn toekomst. De pijl voor mijn welbevinden. Wie ben ik nou werkelijk? In de kern? Wat is mijn blauwdruk?
Quaning. Een woord om te onthouden.
Lees hier hoe je je talenten benut met het Quaning-RGprogram Intention of Being.
Wil je er meer over weten? Neem gerust contact op. Ik verhelder je graag alle stappen.