Het is bijna het einde het oude jaar en het is tijd om de balans op te maken. Ik heb de verdrietige mededeling aan mezelf dat ik na een jaar solliciteren nog geen baan heb. Mijn naam is Toos Baanloos. Ik heb een jaar geleden het vliegende leven vaarwelgezegd en ben sindsdien ‘als een malle’ aan het zoeken naar een mooie runway om een doorstart te maken.
Voor degenen die graag willen kaderen en aannames doen over de kwaliteiten en kundigheid van het vliegende personeel, schets ik met liefde even mijn eigen ‘kaders’.
Welkom bij mij aan boord, welkom bij Toos Baanloos.
Ik ben hoogopgeleid, niet onaantrekkelijk, heb een goed gevoel voor humor, ben gedreven, maar weet (indien gewenst) ook kwetsbaarheid ten toon te spreiden. Naast een universitaire achtergrond (diploma behaald, ja), heb ik ervaring in de sales bij een ‘hardcore’ doelgroep aan eigenwijze artsen, heb ik onderzoeken gedaan naar criminaliteit en multi-culturaliteit, heb ik een aantal jaren als stewardess gevlogen en ben ik in contact gekomen met een enorme diversiteit aan mensen. Uiteindelijk heb ik een boek geschreven over menselijke verbinding en heb daardoor de nodige media-ervaring opgedaan. Je zou denken, een mooi pakketje vaardigheden en kwaliteiten! Roept u maar! Wie wil mij? Wie gunt?
Toen ik afscheid nam van mijn vorige werkgever, waren de bergen nog van goud, er was een krapte op de arbeidsmarkt, de vergrijzing floreerde en de situatie was zodanig dat ik er heilig in geloofde dat dit het juiste moment was voor een carrièreswitch. Alles zou goed komen!
Iets met een virus in China…
Er waren wel wat geruchten over een virus dat huishield in het verre China, maar wat kon je daarvan verwachten? Die mensen eten hun eigen huisdieren op en verhandelen vleermuizen en slangen op de meest onhygiënische plekken, op een ‘schmutzige’ markt. Om vooringenomenheid plat te slaan: het leek toen nog op een ‘ver van ons bed show’.
Mij werd aangeraden om twee maanden tot rust te komen. Te bezinnen. Te reflecteren. Om al mijn moed te verzamelen zodat ik mijn pijlen keihard zou gaan richten op de juiste markt. En ik zou raakschieten. Het liefst in één keer.
Ik spande mijn boog, de pijl stond strak tegen de lijn aan, ik had mijn target in het vizier, ik richtte en: ‘Raak!’ Die baan zou in ‘no time’ van mij zijn. Het is begin februari 2020. Er is nog geen vuiltje aan de lucht en ik zet mijn eerste stappen in sollicitatieland.