Naarmate de weken verstrijken en ik mij begin te realiseren dat het krijgen van een baan een grotere uitdaging gaat worden dan gedacht, besluit ik alles uit de kast te trekken wat binnen mijn eigen invloedsfeer ligt.
Ik begin LinkedIn een hogere waarde toe te kennen. In coronatijd biedt dit platform een bijzonder en eigenlijk tamelijk laagdrempelig netwerk. Wie heeft vrienden nodig als je via LinkedIn met de ‘juiste woorden’ nieuwe vrienden kan maken? En dan het liefste een paar vrienden die ‘beslissingsbevoegd’ zijn. Vrienden die Toos Baanloos niet alleen een leuke meid vinden, maar die daadwerkelijk de stempel op dat papiertje kunnen zetten met ‘You’re in!’
Laat die Voice of Holland stoel maar draaien! Ik zal mijn stembanden met een theetje en wat honing masseren en het hoogste lied zingen, als dát ervoor nodig is om binnen te komen. En met een verbeten Clint Eastwood-achtige grimas op mijn gezicht begin ik te tikken op mijn laptopje. Ik schrijf mensen aan om mijn netwerk op LinkedIn te vergroten. ‘No guts, no Glory!’ Dus laat ik dan maar dapper zijn.
Ik start bij mijn eigen netwerk en snuffel, als ware ik een douanehond op zoek naar cocaïne in de handbagage, door het netwerk van mijn LinkedIn ‘vrienden’. Wie zit er tussen die waardevol kan zijn voor mij? Wie zit er tussen die mij kan helpen? Mij een opstapje kan bieden? Wie zet die heilige deur voor mij op een kiertje of (mag ik hopen?) wie zet die deur wagenwijd open?
Eerlijk is eerlijk, je moet een beetje doortrapt zijn om in dit proces stappen te kunnen zetten. Ik gebruik namen van vrienden in mijn netwerk, mensen die ik van mijn leven nog nooit ontmoet heb, als opstapje om bij anderen binnen te komen. En ja, het werkt. Want de reden waarom ik de baan nog niet heb, de behoefte aan het ‘ons kent ons’ – gevoel, werkt in dit geval nu in mijn voordeel. Het ‘ons kent ons’ gevoel vergroot mijn netwerk op LinkedIn.
Ik lieg niet. Ik suggereer. ‘Geachte meneer, mevrouw, via ons gezamenlijk netwerk, namelijk mevrouw ‘Whatshername’, kom ik op uw netwerk. Wij delen een passie voor….Wilt u mij toevoegen?’ En ja hoor, binnen een aantal dagen is LinkedIn, het platform dat ik nooit als zinvol zag voor mijzelf, mijn nieuwe levenslijn naar de buitenwereld geworden. Belangrijker dan Facebook, belangrijker dan Instagram en mag ik het zeggen? Zelfs belangrijker dan Netflix……Of raak ik jullie nu kwijt in mijn relaas?
Ik word toegevoegd en mijn netwerk dat tientallen personen telde, breidt zich snel uit naar honderden personen. En dit is nog maar het begin. De eerste dag van de schepping, als het ware. Er staan nog zes van zulke dagen in de planning voordat het verhaal afgerond kan worden.
De volgende stap na de acceptatie van mijn verzoek is de afstand te verkleinen en het netwerk in beweging te krijgen, zodat het daadwerkelijk iets concreets mag gaan opleveren.
Na de toevoeging klim ik daarom opnieuw in de pen. Dit keer met een verzoek tot actie. ‘Geachte heer, mevrouw, om maar gelijk met de deur in huis te vallen, ik ben op zoek naar hulp in het vinden van een baan. Ik ben op zoek naar werk in ….. en ik hoop met alles wat in mij is dat u mij een stukje op weg zou willen helpen. Mag ik contact met u opnemen?’
Misschien is het mijn foto (even voor de duidelijkheid, die is niet in bikini!) of misschien is het omdat vrouwen nog steeds alle zeilen bij moeten zetten op het thuisfront naast hun fulltime baan en daarom geen tijd lijken te hebben, maar het zijn mannen die op mijn bericht ‘aanslaan’. Vrouwen laten mij in de regel massaal links liggen en reageren niet.
Het duurt niet lang of ik zit in de auto, op weg naar mijn eerste netwerkgesprek op locatie. Geen concrete beloftes, maar wel met een handreiking om te bezien of het netwerk ingezet kan worden om mij ergens aan de bak te helpen.
Ik bereid dit soort gesprekken goed voor. Ik verdiep mij in de achtergrond van degene waar ik het gesprek mee voer, lees me in over het werkveld dat we zullen gaan bespreken, maar zorg er gelijk ook voor dat ik er representatief en netjes uit zie.
In het geval van het gesprek met ‘de man’ trek ik daarbij ook stiletto hakken aan. Voordat de aanname gelijk gedaan wordt dat ik schaamteloos ben in mijn zoektocht en dat mijn werkplek zich blijkbaar ergens onder een brug of op een afwerkplek bevind, zal ik direct uitleggen wat mijn beweegredenen hiervoor zijn.
Ik ben klein van stuk. Door er een hak onder te zetten, maak ik mezelf fysiek langer en word ik minder ‘schattig’ bevonden. U snapt mijn doel: ik wil niet schattig zijn, ik wil serieus genomen worden! Maar er is nóg een reden.
Ik bevind mij op glad ijs. Ik mag op huisbezoek bij iemand die ik eigenlijk totaal niet ken. Uiteraard hang ik het principe aan dat ‘de meeste mensen deugen’, maar ik zie de krantenkop al voor me. ‘Domme vrouw stapt netwerkend bij de verkeerde persoon naar binnen en loopt daarbij schade op’. Dus mijn stiletto hakken hebben ook nog eens een functie. Mocht er een onwenselijke situatie ontstaan, dan zal de punt van de hak bij iemand tussen de ogen terecht komen, want: ik heb krav maga gedaan. U leest het goed: Toos Baanloos trekt letterlijk alles uit de kast, maar is voorbereid op meer dan een sollicitatiegesprek.
Gelukkig blijkt dit keer ook weer dat de meeste mensen deugen en is de respondent een zeer vriendelijke, degelijke meneer, die mij meer dan bereid is om mij te helpen. Hij breekt zijn netwerk open en zet een hulpvraag uit. Al snel beland ik bij andere heren op locatie. Het gesprek is op niveau. Er is inhoud. Er is empathie.
Natuurlijk komen er ook tenenkrommende vragen voorbij. De vraag ‘hoe denk je je gezin met werk te combineren?’ had ik in 2020 toch niet meer verwacht. Maar die vraag werd toch echt gesteld en ik betwijfel of die gesteld zou zijn aan iemand met een wormvormig aanhangsel tussen de benen. Intussen blijf ik braaf glimlachen en na een aantal vragen en antwoorden, creëer ik een gunfactor. Maar…….wat is er niet?
Er is geen beslissingsbevoegdheid. Ik ‘trek’ daarmee aan de verkeerde mannen. Maar ik geef niet op! Achter deze mannen zonder bevoegdheid, staat tenslotte een leidinggevende die wel bevoegd is. Dus ook in de avonduren blijf ik bereikbaar voor inspirerende chats, voor een dialoog en heldere inzichten. Ik investeer geen minuten, geen uren, nee….ik investeer dagen om de ‘achterkant’ van mijn netwerk te bereiken. Hard werken wordt beloond, want: Eureka! Daar is de voorzet dan richting de leidinggevende! Op handen gedragen door degenen die ik gesproken heb, mag ik uiteindelijk degene die er voor mij werkelijk toe doet, degene met de stempel voor op dat papiertje, benaderen. Dus de mail, met daarin de verwijzing naar contacten binnen het eigen team op de werkvloer, gesprekken die binnen het team al gevoerd zijn, gaat de deur uit. En dan?
“Beste Toos Baanloos, in coronatijd maak ik geen afspraken mits ze niet strikt noodzakelijk zijn. We hebben op dit moment geen vacatures. Heb je al gekeken bij…..? Met vriendelijke groet, De beslissingsbevoegde mevrouw”.
Zucht.
Volgende week meer!
Meer blogs lezen van Toos Baanloos? Klik dan hier.